Τα βουνά πρέπει να είναι μόνα τους. Είναι υπέροχο να βρέχει ανάμεσα στα βουνά και η βροχή να πέφτει στην γαλήνια λίμνη. Πως μυρίζει η γη όταν βρέχει κι ύστερα τα βατράχια αρχίζουν να φωνάζουν. Τα πάντα ξεπλένονται. Καθαρίζουν τα φύλλα από τη σκόνη, ζωντανεύουν τα ποτάμια κι ακούγεται ο θόρυβος των νερών που τρέχουν. Τα δέντρα βγάζουν πράσινα βλαστάρια κι εκεί όπου υπήρχε πριν γυμνή γη βλέπεις φρέσκο άγριο γρασίδι. Χιλιάδες έντομα βγαίνουν από παντού και δροσίζεται η καψαλισμένη γη, που δείχνει ευχαριστημένη και γαλήνια. Ένας τόπος ομορφιάς και αφθονίας. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να φτιάχνουν μόνοι τους τη μιζέρια τους, αλλά η γη είναι και πάλι πλούσια και υπάρχει κάτι μαγευτικό στον αέρα.
Είναι παράξενο πόσο πολλοί άνθρωποι επιθυμούν αναγνώριση και επαίνους. Να αναγνωριστούν σαν μεγάλοι ποιητές ή φιλόσοφοι, κάτι που δυναμώνει το εγώ τους. Αυτό δίνει μεγάλη ικανοποίηση, αλλά έχει πολύ μικρή σημασία. Η αναγνώριση φουσκώνει τη ματαιοδοξία κάποιου κι ίσως και την τσέπη. Και μετά; Τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους, αλλά αυτό το ξεχώρισμα γεννάει τα δικά του τα προβλήματα που όλο κι αυξάνουν. Παρ’ όλο που η αναγνώριση δίνει ικανοποίηση δεν είναι αυτοσκοπός. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι είναι παγιδευμένοι στη λαχτάρα για αναγνώριση, για εκπλήρωση, για να πετύχουν. Και τότε η αποτυχία, που πάει παρέα με τη δυστυχία, είναι αναπόφευκτη. Η ουσία είναι να ελευθερωθεί κανείς και από την επιτυχία και από την αποτυχία. Από την πρώτη στιγμή να μη νοιάζεται για αποτέλεσμα, να κάνει εκείνο που αγαπά κι αγάπη δεν ξέρει από τιμωρία ή ανταμοιβή. Αυτό είναι πραγματικά κάτι πολύ απλό όταν υπάρχει αγάπη.
Πόσο λίγη προσοχή δίνουμε στην παρατήρηση και στη μελέτη των πραγμάτων που μας αφορούν. Είμαστε τόσο εγωκεντρικοί, τόσο απασχολημένοι με τις ανησυχίες μας και με τα προσωπικά μας συμφέροντα, που δεν έχουμε καιρό να παρατηρήσουμε και να καταλάβουμε. Έτσι που είμαστε απασχολημένοι, ο νους μας γίνεται αμβλύς και κουρασμένος, καταπιεσμένος και γεμάτος θλίψη, κι απ’ αυτή τη θλίψη είναι που προσπαθούμε να ξεφύγουμε. Όσο θα δρα το εγώ, θα υπάρχει αναπόφευκτα κούραση, η άμβλυνση και η καταπίεση. Οι άνθρωποι είναι παγιδευμένοι σε μια τρελή κούρσα, στον πόνο μιας εγωκεντρικής θλίψης. Αυτή η θλίψη είναι αποτέλεσμα βαθιάς απερισκεψίας. Εκείνοι που ζουν με περίσκεψη κι άγρυπνη προσοχή είναι ελεύθεροι από θλίψη.