Ο νους είναι εκείνος που δημιουργεί προβλήματα. Η σκέψη ενός διαμορφωμένου νου, του νου που είναι επουσιώδης, στενόμυαλος, μισαλλόδοξος, που έχει δημιουργήσει θρησκείες, ιδέες και γνώσεις και που είναι σακατεμένος από τις ίδιες του τις αντιλήψεις, από την ματαιοδοξία, την απληστία, τις φιλοδοξίες, τις απογοητεύσεις.
Ο νους είναι λοιπόν εκείνο που πρέπει να κατανοηθεί, και ο νους είναι το “εγώ”, ο νους είναι ο εαυτός – όχι κάποιος “ανώτερος εαυτός”. Ο νους επινοεί τον “ανώτερο εαυτό” και μετά λέει ότι εκείνος είναι ένα εργαλείο για τον ανώτερο. Μια τέτοια σκέψη είναι παράλογη, ανώριμη. Ο νους είναι εκείνος που δημιουργεί όλες αυτές τις λεωφόρους φυγής και μετά ξεκινάει από εκεί για να υψώσει το ανάστημά του.
Με οποιαδήποτε σκέψη που είναι κατασκευασμένη και διαμορφωμένη από φιλοσοφία, θρησκεία κτλ., δεν υπάρχει καμία πιθανότητα για κανέναν να είναι ελεύθερο άτομο. Η πιθανότητα να είσαι ελεύθερο άτομο εμφανίζεται μόνο όταν αρχίζεις να κατανοείς τον εαυτό σου και να μαθαίνεις γι΄ αυτόν, όχι μέσα από βιβλία, επειδή ο εαυτός σου, το “εγώ” σου – αυτό που είσαι εσύ – δεν μπορεί να κατανοηθεί μέσω κάποιου άλλου. Πρέπει να παρατηρείς τον εαυτό σου, να τον παρατηρείς με διαύγεια, με δύναμη και αποφασισμένη αυστηρή κατεύθυνση στη σχέση σου με τα πάντα γύρω σου και μόνο. Εκεί πρέπει να παρατηρείς τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι, τον τρόπο που μιλάς, πως κοιτάς, τον τρόπο που μιλάς σε κάποιον που βρίσκεται σε κατώτερη θέση από σένα και κάποιον σε ανώτερη, την κίνηση των χεριών σου, των ματιών σου….
Όλα θα σου δείξουν αν έχεις κάποια επίγνωση τους, πως δουλεύει ο νους σου, και ο νους είναι ο εαυτός, το “εγώ”. Μπορεί ο εαυτός να επινοεί τον “ανώτερο εαυτό”, το “υπερεγώ”, ή μπορεί να επινοεί την κόλαση και τον παράδεισο, αλλά πάντα είναι ο εαυτός, το “εγώ”